100 rocznica odzyskania niepodległości, mobilizuje do przypomnienia biogramów osób, które przysłużyły się naszej ojczyźnie. Jedną z nich jest osoba Kazimierza Sosnkowskiego.

Kazimierz Sosnkowski urodził się 19 li­stopada 1885 roku w War­szawie, w zubożałej rodzinie szlacheckiej Józefa i Zofii z Drabińskich. Widząc w Polskiej Partii Socjalistycznej możność zrealizowania idei walki zbrojnej o Polskę, wstąpił do niej w 1905 roku, a lutym następnego roku do Or­ganizacji Bojowej PPS, W 1908 roku utworzył Związek Walki Czynnej, a w 1910 roku Związek Strze­lecki, którego był współzałoży­cielem.

W I Brygadzie Legio­nów pełnił funkcje szefa sztabu i zastępcy Józefa Piłsudskiego, brał udział we wszystkich wal­kach brygady. Po ustąpieniu Komendanta przejął dowódz­two I Brygady.

W związku z odmową czę­ści Legionów Polskich złoże­nia przysięgi uzależniającej je

od Niemiec został z Piłsud­skim aresztowany i przez 15 miesięcy więziony w Gdańsku, Spandau, Wesel i Magdeburgu. Uwolniony po wybuchu rewolucji w Niemczech powrócił do Warszawy i 16 listopada 1918 roku objął dowództwo Okręgu General­nego Warszawskiego i prze­prowadził mobilizację Polskiej Organizacji Wojskowej.

Koordynator i strateg

Od 1919 roku Sosnkowski był wicemini­strem spraw wojskowych, a następnie ministrem spraw wojsko­wych aż do 1923 roku. Zdaniem wielu ob­serwatorów i współuczestni­ków wydarzeń, stał się wraz z Piłsudskim, głównym archi­tektem pogromu Czerwonej Armii w 1920 roku. W przełomowych miesiącach letnich 1920, jako członek Rady Obrony Państwa, żelazną ręką wdrożył porządek na tyłach cofających się wojsk, wydając ustawę o nadaniu Krzy­ża Walecznych, ogłoszenie zapowiedzi o wydaniu usta­wy gwarantującej żołnierzom nadanie ziemi, wydał rozkaz o przyspieszeniu nadawania orderu Virtuti Militari przez do­wódców armii. Wpłynął decy­dująco w sierpniu 1920 roku na pozostawienie Rządu Pol­skiego w Warszawie.

W 1921 roku zaangażował się mocno w poparcie III powstania śląskiego. Po zakończeniu działań wojennych przepro­wadził demobilizację. Inicjo­wał budowę portu w Gdyni i li­nii kolejowej na Półwyspie Helskim. Ratował rodzącą się flotę wojenną przed likwida­cją.

Akcent opalenicki

10 X 1922 roku generał Sosnkowski został właścicielem Porażyna, natomiast Sielinko od 1923 roku należało do żony i jej synów. Generał wraz z żoną i synami mieś pałacu w Porażynie,

Sosenkowski jako Zwolennik Marszałka, a z drugiej strony żołnierz wierny przysiędze – na wieść o zamachu usiłował zastrzelić się 13 maja 1926 roku. Odratowany, był trzykrotnie operowany w takcie miesięcznego pobytu w szpitalu, nie odzyskał już większego zaufania J. Piłsudskiego. Marszałek trzymał go z dala od siebie, pamiętał jednak o jego pozycji pierwszego po sobie legionisty.

Od 1927 r. powołany został na urząd inspektora armii w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych. W 1936 roku mianowany został generałem broni. W drugiej dekadzie września 1939 r. otrzymał dowództwo Frontu Południowego.

W Londynie mianowany zastępcą prezydenta Władysława Raczkiewicza, objął stanowisko wicepremiera i ministra stanu. Od 8.07.1943 do 30.O9.1944 był Naczelnym Wodzem.

Był bezkompromisowy w walce o sprawy polskie. Dążył do  porozumienia z Rosją, ale na warunkach nie naruszających naszych suwerennych praw. Dnia 1 września 1944 wydał rozkaz nr 19 do żołnierzy Armii Krajowej, w którym zarzucił nie tylko wiarołomstwo zachodnim sprzymierzeńcom ale i potępił postępowanie ZSRR wobec Powstania Warszawskiego.

Na skutek reakcji Churchila zmuszono go do dymisji z zajmowanych stanowisk

Zdymisjonowany w listopadzie 1944 r. wyjechał do Kanady, gdzie zmarł  11.10. 1969 r.

Zgodnie z wolą generała jego prochy powróciły do Polski w 1992 roku gdzie spoczęły w podziemiach katedry św.Jana w Warszawie.

Biogram przygotowali: Weronika Laufer, Patryk Cegielski, Kamil Faberski